Na rijp beraad hebben wij besloten om dit jaar naar Ierland te zeilen, het land van de groene heuvels en wilde luchten boven de uitgestrekte venige gebieden. Door zijn eeuwen oude geschiedenis hangt er een waas van mystiek over het land. Ons onoverstroffen Maarten Toonder wist deze perfect te vangen in zijn Olivier B. Bommel verhalen. Als U begrijpt wat ik bedoel. Als de reis gaat zoals we denken en hopen dan gaan wij Ierland zeker halen, maar dat is misschien de huid verkopen voordat de beer geschoten is. Vanuit Nederland ligt eerst nog het United Kingdom in de weg, dus zullen we noodgedwongen om moeten varen. Dat is zeker geen straf, hooguit wekt het enige verwondering dat we een Ierse reis/zeil beschrijving beginnen in het 'Good Old England'.
Wij kozen voor de zuidelijke route door het nauw van Calais/Dover en het kanaal voor de heen reis. Vrienden van ons waarschuwden al voor een langdurige zuidwestelijke stroming zodat wij vaak letterlijk de wind van voren zouden krijgen. Nou ja, dan gaan wij maar het binnenland verkennen en bovendien komt met deze zuidelijker stroming ook vaak meer zon en warmte. En dat is iets wat wij het afgelopen half jaar hebben moeten ontberen, dus laat maar komen.
Met het zeilen hebben we niets te klagen. De overtocht van Den Helder naar Lowestoft ging met een leuk zuid zuidwesten windje, alleen in de laatste uren viel de wind praktisch weg. Jammer anders was dit een record waardige oversteek.
In Lowestoft zijn wij een week gebleven, want inderdaad het beetje wind dat er stond kwam uit zuidelijke streken. Bovendien wilden wij onze nieuwe tweede hands motorfiets, een Yamaha 600 XT, weer in elkaar zetten en uitproberen in dit deel van Groot Brittannië.
Voor diegenen die de geschiedenis een warm hart toedragen is deze landstreek zeer de moeite van het bereizen waard. Uit alle tijden van het verleden zijn er overblijfselen te vinden.
De vuursteen mijnen van Grime's graves;
In deze mijnen werd het vuursteen gedolven waarvan de ons bekende bijlen, messen, schrapers en speerpunten werden vervaardigd. Maar het werd ook verhandeld tot in de wijde omgeving. Het is ongelooflijk dat 6000 jaar voor de jaartelling steentijd bewoners met houwelen van hertshoorn en scheppen van schouderbladen, een 15 meter diepe schacht konden graven in dit kalkstenen massief om de door hun begeerde vuursteen knollen boven de grond te krijgen. Bij het kostbare vuursteen aangekomen, groef men radiale gangen om zoveel mogelijk opbrengst uit een schacht te krijgen. Toen 600 voor de jaartelling de ijzertijd aanbrak, begon de markt voor vuursteen langzaam in te krimpen en werden vuurstenen werktuigen vervangen door ijzeren werktuigen. In totaal heeft men hier 366 schachten gegraven en toen dit gebied niet meer gebruikt werd, bleef er een landschap over van even zoveel cirkel vormige depressies die de ijzertijd bewoners aanzagen als toegangspoorten tot de onderwereld waar volgens hun religie de gewone gestorven mensen heengingen. De dappere krijgers kregen immers een plaats in Wodan's feesthal, het Walhalla.
In de christelijke tijd ging men er toe over om deze plaats Grime's Graves te noemen, de plaats waar Wodan was begraven( Grime was een andere naam voor Wodan)
Natuurlijk hebben de priesters erbij verteld dat deze satan's plaats vervloekt was en dus spookte het hier, je kon hier zo door verdoolde zielen de Hel in worden getrokken. De ene religie zet zich altijd af tegen de andere, wat dat betreft, is er niets nieuws onder de zon.
Onze motorrit door Essex, Sussex en Suffolk duurde vijf dagen, één dag werd een beetje bedorven door de regen die hier altijd rijkelijk schijnt te vallen, daardoor kwamen wij dan ook doorweekt aan bij de Bed and Breakfast in Peterborough. De overige dagen was het nagenoeg droog. Ik zal niet de hele rondrit beschrijven, maar de Universiteits stad Cambridge en de nog oudere stad Colchester met zijn oude originele Romeinse omwallingen waren zeer indrukwekkend, hoewel het toch niet opwoog tegen ons beider favoriet; Norwich! Met zijn oude nauwe middeleeuws stratenpatroon en zeer veel nog bewaard gebleven huizen uit die tijd.
Vlak bij Great Yarmouth is nog een oude Romeinse vesting te zien, Burghcastle.
De muren zijn zeer goed bewaard gebleven en het geheel geeft je een overweldigende indruk over de toenmalige situatie.
De zee inhammen die dit gebied doorsneden waren ideale plaatsen waarin overzeese bezoekers, krijgers, handelaren en immigranten ongezien ver het land konden binnen trekken. Dit gebeurde al ver voor de Romeinse verovering en was maar een marginaal probleem. De Romeinen stopten dit wilde ongecontroleerde gedrag, want dat bracht onrust binnen het rijk. Daarom bouwden de Romeinen onder anderen dit fort Burghcastle, om de hinderlijke Saksische invallen van deze piraten te bestrijden.
Pas in de 4e eeuw na de jaartelling, toen de zee zich agressiever ging gedragen en het klimaat kouder werd in de thuislanden van de Friese en Deense kustgebieden, waardoor het klimaat ongunstiger werd voor de landbouw, werden ondanks deze forten de invasie van Juten, Angel-saksen en Friezen een feit.
In dezelfde tijd doorboorden de Franken de rijn grens van het Romeinse rijk (ook hier waren groepen Friezen en Angel-saksen bij aanwezig) Het Romeinse Rijk wankelde en trok zich terug uit deze gebieden.
Sutton Hoo;
Op de weg terug naar onze thuisbasis, de Walkura, zijn wij nog even aangegaan bij de wereld beroemde boot begrafenis van Sutton Hoo. Op deze plek is een koning of zeer machtig man begraven temidden van zijn rijkdommen in een boot, die daarna met een aarden heuvel is bedekt. De ontdekking van dit graf evenaard die van de ontdekking van het graf van Toet Ank Amon. Natuurlijk niet in vergelijking tot de hoeveelheid goud, want in het oude Egypte was een dergelijk graf te verwachten. Maar wel de sensationele ontdekking van een graf met een onvoorstelbare rijkdom die men op deze kale slikplaten en kustgebieden van de Zuidelijke Noordzee niet zou verwachten.
Het zuidelijk Noordzee gebied van Engeland via de Friese kustgebieden tot in Denemarken was in de 7e eeuw rijker en machtiger dan wat men tot nu had verwacht. Dat de bewoning van Friesland hier deel van uit maakte, blijkt uit de vele vondsten uit de Friese terpen, die overeenkomen met de vondsten in Sutton Hoo.
Helaas is er in Friesland nog geen boot begraving gevonden, maar ik vermoed dat die er wel degelijk zijn. Een heuvel van een meter hoog wordt nauwelijks herkend als die overslibt raakt. Niemand had ook ooit een Hunebed verwacht bij Heveskes klooster, 4 meter diep in de klei.
In deze 5 dagen hebben wij in totaal 800 kilometer afgelegd en wij zijn zeer te spreken over deze nieuwe motorfiets, zelfs het stuur zit aan de goede kant voor het linkse verkeer hier in het UK. Deze motor rijdt rustiger en fijner dan onze vorige gestolen Yamaha 350 TT. En ach het geeft je nog net iets meer vrijheid dan alleen een stel fietsen en een zeilboot. Het is prachtig rijden door deze omgeving, met zijn door heggen omlijste binnenwegen, zijn verspreidt staande landhuizen en vooral de knusse dorpjes gedrapeerd te midden van de velden. Het is jammer dat wij weer verder moeten met de Walkura want de wind gaat een beetje uit het noord-westen waaien, ideaal voor een zeilboot die naar het zuiden wil.
Harwich;
Vanwege het meelopend tij, moesten wij voor 6 uur 's morgens opstaan om er optimaal van te kunnen profiteren. En na een uitstekende zeildag tuften wij de haven van Harwich in. In het officiele anker gebied lagen de mooringen zo dicht op elkaar dat ankeren onmogelijk werd met het eigen anker. Dus pikten wij een nogal begroeide mooring op, dat is een teken dat de eigenaar waarschijnlijk niet vaak aankomt en ja dat is dan weer gunstig voor je nachtrust. Overdag mocht je tussen 9 uur en 16 uur gratis aan de Halve Penny Pier liggen zodat je het dorp kon bezoeken.
Ondanks zijn grote internationale bekendheid bestaat het eigenlijke Harwich maar uit een klein dorpje op de tweesprong tussen twee rivieren, de Stour en de Orwell river. De omringende plaatsen zijn er aan vast gegroeid en aan de andere zijde van het vaarwater ligt Felixstowe. Tesamen vormen ze een drukke haven met veel container overslag en een veerhaven. Harwich is zeker niet toeristisch en misschien is daarom de plaatselijke bevolking nog wel erg vriendelijk en bereidt tot een praatje, sterker nog je wordt voortdurend aangesproken. Naast de halve penny pier lag een oud lichtschip dat ooit een aantal oude zeezenders huisvestte. Het oude zeezenderschip "Mi-amigo" Het was te bekijken, wat wij natuurlijk hebben gedaan. Het was heel herkenbaar voor ons, want ja wie groeide er nu niet op met radio Caroline, radio Noordzee of de concurrent radio Veronica.
Londen:
Na twee dagen was er weer een gunstig windje voor ons op komst en vervolgden wij onze trip naar Londen. Tussen de zandplaten en ondieptes door naar de ingang van de Medway.
Sheerness ligt aan de invaart van de Medway en even verder aan bakboord is een zijtak naar Queensborough, hier zijn wij aan een mooring gaan liggen om op het juiste tij te wachten om in een keer naar het centrum van Londen te varen. Van de havenmeester kregen wij de zeer welkome gids voor de vaart over de Theems, met allerlei nuttige tips. De opkomende vloed begon om 6 uur 's morgens te lopen dus vertrokken wij om 6.30 uur. De Theems is vanaf hier tot aan het centrum één groot industrie havengebied, heel intressant maar ook goed opletten want er is daardoor veel bedrijvigheid op de rivier. In ons artikel over " Londen als bestemming" bij de haven verhalen op deze website komt het een en ander goed aan bod.
Lime house bassin is als jachthaven een mooie plek, maar er is iets vreemd gaande in de haven. Er zijn havenmeesters, er zijn douches en wc's, ook staan er twee wasmachines die voortdurend bezet zijn. De havenmeesters zijn vriendelijk en behulpzaam, tevens draaien ze de brug en de sluis van twee uur voor tot twee uur na hoogwater. Dus wat is er vreemd? De prijs van 42.50 pond voor een nacht?
Nou nee, want in de haven even verderop is dat bijna het dubbele. Neen, het vreemde is dat driekwart van de haven vol ligt met 'Canal boats' die permanent bewoond worden! Het aantal passanten plaatsen is dus zeer beperkt. De oorzaak moet gezocht worden in de extreme duurte van woonruimte in Londen. Woonruimte is hier schaars, goedkope flats zijn hier al helemaal niet. Dan zijn er langs de oevers van de Theems ook nog complete flats die gewoon leegstaan. Die zijn door Chinese, Russische, Arabische en Britse beleggers opgekocht, want geld op welke bank dan ook levert geen rente meer op, dus wordt het in Flats gestoken. Zo kun je ook je eigen winst bepalen want hoe meer flats je onttrekt aan de woningmarkt, des te hoger je winst en zijn de normale woningzoekenden de verliezers. Als je in Londen wilt of moet wonen is het dus goedkoper om een canal boat te kopen en een dure Marina jaren lang te betalen. Deze handelswijze wordt door vele havens toegejuicht want zo zitten zij ook in slappe tijden helemaal vol. Er zijn de laatste decennia al verscheidene havens verdwenen, ingepikt door woonschepen of veranderd in een binnen vijver voor de veel te dure omringende Yuppen behuizing. Als wij dus als argeloze zeiler naar Londen willen is de kans groot dat je in het woelige Theems water achter je ankertje ligt te knotsen of met kerend tij mee terug moet. Vooraf bespreken is een Must!
Het sociale leven in Londen:
In de omgeving is een typische stads yuppen sfeer ontstaan. Normale pubs zijn hier nauwelijks meer te vinden, laat staan normale bierprijzen. De meer trendy tenten zitten van 's middags tot 's avonds vol, je vraagt je af of ze allemaal lieve zoete Gerritje heten. Veel jongeren zijn gekleed in pakken en de dames dragen bijna allemaal rokjes.
Op straat lijkt het of hun mobiel aan hun oor is vast geplakt, tenzij ze dopjes in hun oren hebben. Voor deze generatie tellen mensen in hun nabijheid niet meer, ze hebben alleen kennissen op afstand. De volgende evolutionaire wending zal bestaan uit een in de hersenpan ingebouwd debieltje, neem me niet kwalijk, mobieltje. Darwin zou smullen van deze ontwikkeling, of toch niet?
In de jaren rond 1980 ben ik hier verscheidene keren geweest, er is sinds die tijd zeer veel veranderd. In die tijd waren de meeste arbeiders nog de inwoners die hier ooit in de havens en bedrijven rond het Limehouse bassin hun brood verdienden, al waren er wel heel veel werkloos. Dit was een gevolg van de opkomst van de Roll on Roll off schepen en de Container schepen die sinds 1960 werden ontwikkeld. De schepen werden steeds groter dus de nieuw aangelegde havens bevonden zich langs de Theems verder naar zee. De bedrijven verlieten uiteindelijk ook de oude stek en verhuisden naar de nieuwe havens. Omstreeks 1970 was er rond Limehouse bassin geen bedrijvigheid meer, de mensen zonder werk of ze moesten pendelen of verhuizen.
Naast de toen nog veel voorkomende gaten in de bebouwing als gevolg van de Duitse bombardementen van de tweede wereld oorlog, kwamen nu de leegstaande pakhuizen en bedrijven bij. De verpaupering voerde in 1980 de boventoon, er moest iets gebeuren!
Nu, meer dan 35 jaar later is er iets gebeurd, langs de docks en de Theems zijn pakhuizen omgebouwd tot appartementen er zijn nieuwe woon flats gebouwd. Idyllische woonwijken zijn gecreëerd rond een aantal oude docks, de flats worden veelal bewaakt door een portier of doorkeeper en overal hangen camera's. Overdag is het ogenschijnlijk uitgestorven want om de huur op te brengen moet er hard worden gewerkt.
Er is echter een andere Limehouse buurt. Langs de Theems oever loopt een spoorlijn, oorspronkelijk bedoeld om alle havens en bedrijven te verbinden met het landelijk spoorwegennet. In 1969 is deze in het jaar 1840 op een verhoging gebouwde spoorlijn opgeheven, als gevolg van het verdwijnen van de bedrijven. Sinds enige jaren hebben ze hier een lightrail van gemaakt voor het vervoer van personen en forensen, aangesloten op het metrosysteem.
Buiten deze spoorlijn liggen de nog verpauperde woonwijken van weleer, hier zie je nauwelijks autochtone blanke Londenaren. De Engelse taal is hier een ver te zoeken minderheids taal. De wijken zijn in wezen een versmeerde, verloederde no go area. De pubs, als typerend onderdeel van de Britse samenleving zijn of dichtgespijkerd of veranderd in koffiehuizen of een enkele lijdt nog een vervallen kwijnend bestaan. Deze twee totaal verschillende wijken, gescheiden door een spoorlijn geeft het Britse probleem zeer treffend aan.
Over integratie hebben wij het hier al lang niet meer, dit soort omstandigheden doorbreekt de samenhang van de bevolking. In dit licht bekeken is de aanstaande Brexit begrijpelijk en waarschijnlijk ook de voedingsbodem achter de recente aanslag in Manchester.
Even na de 'Thames Barriër' werden wij geënterd door een drietal agenten in een snelle RIB. Een van hen kwam bij ons aan boord voor een grondige controle, want vertelde hij het was code rood, vanwege een aanslag in Manchester. Een laffe godsdienst waanzinnige vond het nodig om zichzelf op een kinder feestje met een spijkerbom op te blazen. Hij meent dat hij in zijn zelf verzonnen hemel zich kan vergrijpen aan wel 99 nog jongere maagden, als beloning voor deze .........
Het gevolg van deze dreiging was een erg strenge controle van de mensen in geheel Londen, wij reden op de fiets over de Westminster bridge waar de bloemen van de vorige laffe aanslag nog aan de reling waren bevestigd.
De laatste drie dagen in Londen zijn wij naar Greenwich verhuist aan een erg hobbelig ponton, maar ja als je wat wilt zien moet je wel eens wat aan comfort opgeven, de prijs voor deze ligplaats was wel veel aangenamer. En Greenwich was een verademing boven het dure en drukke centrum van Londen. Er heerst hier een gemoedelijk sfeertje en er is een hoop te zien. Bijvoorbeeld de Cutty Sark, 's werelds snelste wind jammer, die wel tegen de 20 knopen kon halen. Ook een voortreffelijk Maritiem museum.
Ondanks alles blijft die recente aanslag door je hoofd spelen. Sir Winston Churchil had een advies voor de Britse bevolking ten tijde van de slag om Engeland in de tweede wereld oorlog.."Keep calm and carry on" Hetzelfde zou na deze laffe immorele aanslag in Manchester van toepassing kunnen zijn voor de Britten, in ieder geval is het zeker ook ons motto. "Rustig blijven en doorgaan ".
Natuurlijk is het heel erg rustgevend, als je probeert een scholletje voor het avond eten te vangen. In gedachten zie ik ze al op mijn bord liggen, een heerlijk gebakken scholletje. Hennie is, waarschijnlijk heel erg terecht, nogal sceptisch over mijn poging dit visioen te verwezelijken. Helaas heeft ze gelijk gekregen, na ruim twee uur geef ik het op zonder ook maar een krab of schol te hebben gevangen. Of nee, een ondermaatse zeebaars was alles, dus het wordt toch weer een balletje gehakt.
Wij liggen in alle rust achter ons anker in een prachtige, natuurlijke waterloop. De Stangate creek, een zijarm van de Medway rivier. Het is een soort wadden gebied, maar dan met veel hogere zandplaten die een plaats bieden aan ontelbare kwetterende meeuwen, sternen en scholeksters. Achter deze eerste horizon liggen echter de industrieën en steden. Dit is ook geen wonder want het maakt deel uit van de Theems delta.
Wij liggen hier een paar dagen te bekomen van alle drukte in de grote stad en alles wat wij de afgelopen drie weken hebben uitgespookt, niet alleen de rust in onszelf maar ook die van de scheepskas. Veel bezienswaardigheden zijn vooral in Londen voor een normaal mens nauwelijks financieel te behappen.
Dover:
Het werd tijd om van een stevig zuid zuid-westen windje te profiteren en de Stangate creek te verlaten op weg naar Dover. Langs deze kant van de Britse kust heb je altijd te maken met een stevige stroom mee of tegen, hierdoor zijn tochten langer dan 8 uur nauwelijks rendabel, de stroom stopt de normale voortgang, maar de 60 mijl naar Dover lukte geheel zeilend. Dover is een erg drukke haven waar veerboten de boventoon voeren. De marina ligt in de beschutte zuid-oost hoek van het grote met breakwaters omgeven haven bekken. Dover is een havenstadje als zovelen, maar het is er aangenaam vertoeven. De komende dagen zou de wind weer eens in de verkeerde hoek zitten dus was het klustijd. De was doen, de boot schoonmaken, toplicht vervangen en als je toch op grote hoogte aan een lijntje bungelt dan gelijk alle verbindingen nakijken. Ach ja alles kan kapot en veel wordt gewoon smerig, gelukkig maar anders vervelen wij ons misschien.
Het hoogte punt van Dover was niet ons mast toplicht, maar een oude opgegraven boot uit het begin van de bronstijd, 4000 jaar oud. Het was goed mogelijk om hiermee het kanaal over te steken of langs de kust te varen.
Terwijl wij over een vlakke zee en met te weinig wind langs Engeland's zuid kust drijven, kijken wij op tegen spierwitte Kalkstenen wanden, sommigen wel tot 100 meter oprijzend uit zee, een spectaculair gezicht. Ooit in een ver verleden lag Europa nog rond de evenaar en vormde zich tussen de huidige Ardennen en het Jura gebergte aan de oost kant en in het westen het gebergte in Wales en Engeland, een laagvlakte die overspoeld werd door een tropische zee. In deze zee wemelde het van leven, vele soorten schelpdieren met hun kalk huisjes en andersoortige kalkskeletten. Miljoenen jaren aaneen ontstonden er dikke lagen Kalksteen, afkomstig van het afstervend dierlijk materiaal. Laag na laag werd er op deze wijze gevormd tot dikke paketten van wel meer dan honderd meter. Deze krijtrotsen zijn ook te vinden aan de Franse kant van het Kanaal in Normandië.
Vanaf ongeveer 3 miljoen jaar geleden, het gebied bevond zich alweer miljoenen jaren in onze gematigde breedten. De zee was inmiddels wel verdwenen door het opheffen van de kalkbodem. Groot Brittannië zat voor de ijstijden nog aan Europa vast. Maar dit zou veranderen en daar waren één of meer IJstijden voor nodig.
Ten noorden van deze Kalkstenen vlakte vormde zich een enorm ijs massief, een enorme muur van ijs soms wel 3000 meter hoog. Aan het eind van de IJstijd als alle ijs smolt voerden de rivieren de Theems, Rijn, Maas, Elbe en nog vele anderen zoveel water af, zodat zich tussen de ijswand en de Kalkstenen vlakte een enorm meer of binnenzee vormde. Het laagste punt van deze zuidelijke vlakte was gelegen tussen Calais en Dover. Hier begon het binnenmeer overheen te stromen en sleep in vele eeuwen het Nauw van Calais uit. Als een mes sneed het met ijsklompen bezwangerde water Groot Brittannië los van Europa.
Solent:
Momenteel liggen wij na twee dagtochten in de Solent. Een waar watersport mekka. Hier is de zeilsport zeer prominent aanwezig. Wij liggen in het Chichester channel en hebben een weergaloos uitzicht op alles wat hier vaart, maar ook vliegt. Een stuntende dubbel wieks helikopter, en een oud Spitfire jager die loopings maakt, geweldig. In de Solent die het eiland Wight omstroomt komen wel zes van zulke getijden rivieren uit, allemaal bevaarbaar en sommigen zeer ruim. Wij zullen hier wel een tijdje blijven want er dreigt een zuidwester storm 8 a9 Bft, en die wachten wij liever hier af dan op zee.
Terwijl wij hier in Chichester ankeren en ons druk maken over het feit dat wij zelfs achter eigen anker liggeld moeten betalen (gelukkig niet zoveel als in een haven maar toch), horen wij het bericht dat er gisteravond weer een aanslag in Londen is gepleegd, met een busje op de Towerbridge. Zwakzinnige ISIS fanaten willen op deze wijze onze vrijheden kapot maken en angst zaaien als wraak voor de door het westen gesteunde aanvallen op hun mensonterende praktijken in hun achterlijk kalifaat.
Ik zal hier niet herhalen wat er al eerder geschreven is, maar overal waar religieus fanatisme opduikt daar komen normale waarden en vrijheden in het gedrang. Hetzelfde overigens is het geval als geldelijk gewin boven een vrije maatschappij wordt gesteld. Oplossingen hebben wij ook niet helaas en dat maakt het ook zo triest.
De zelfkant van het zeilen;
Het is misschien wel eens goed om enige woorden over de dagelijkse beslommeringen aan boord te schrijven. Centraal staat eigenlijk het verzamelen van informatie over het weer, om daaruit een voor ons gebied van toepassing zijnde weersverwachting samen te stellen. Hiervoor hebben wij via de kortegolf radio de berichten van de 'Deutsche wetterdienst' of zendstation Pinnenberg, die scheeps- weerberichten van diverse zee gebieden uitzendt op vaste tijden. Daarnaast krijgen wij kaarten van de Noord Atlantische Oceaan binnen van het Britse 'Northwood', die de isobaren verdeling van dit gebied laat zien, zodat je de depressies aan ziet komen. Via het internet dat wij ook vaak dicht bij de kust kunnen ontvangen, kijken wij naar gribfiles en windguru. De laatste twee zijn volgens ons niet zo betrouwbaar wat informatie betreft, 3Bft wordt al gauw 5Bft of andersom. Ze zijn dan ook meer voor de kustwateren dan voor op volle zee. Om de informatie stroom te vervolmaken komen er via de Navtex (een soort zeeberichten telex) en de Marifoon nog de nodige weer en scheepvaartberichten binnen bij ons aan boord van de Walkura. Tijdens het zeilen is het sterk afhankelijk van de omstandigheden of wij neven activiteiten kunnen ontplooien zoals lezen, drinken en eten klaarmaken, poetsen of zaken repareren. Soms is het echter zo ruig dat je jezelf aan alle kanten moet schrap zetten en ben je voor de volle honderd procent bezig met het zeilen. Bovendien kunnen er onverwacht dikke golven overkomen en dan is alles nat en zout. Dit heeft mij in de Solent al mijn telefoon gekost, gelukkig had Hennie een reserve exemplaar meegenomen. Zout, extreme bewegingen en veel vocht schijnen ook een ideale combinatie te zijn om de boel kapot te krijgen. Zo hield onze GPS er mee op, en de stuurautomaat kreeg last van te veel aangekoekt zout en kreunde daarna als een oude man, in de nacht hield Walkura's toplicht het voor gezien. Dan heb ik het nog niet over alle roest die tevoorschijn komt, een stalen boot is zeker heel sterk maar op zee met al dat zout en vocht wil het wel roesten. Nee wij hebben werk genoeg onderweg, temeer daar wij het afgelopen half jaar te weinig onderhoud hebben kunnen plegen aan de boot en dat wreekt zich direct.
Het zeilen in het Engels Kanaal;
Er zijn een aantal vaste constanten in het Kanaal, de trechter vormige voortzetting van het Nauw van Calais. Een daarvan is dat er een aanzienlijke stroom staat, geregisseerd door de eb en vloed bewegingen. Bij de vele kapen die er over de volle 200 mijl lengte van dit water te vinden zijn, geeft dat nogal wat woelingen in het water. Bij doodtij en rustige omstandigheden kun je dicht onder de kapen langs varen, zo niet dan is het beter 5 mijl afstand te houden anders zijn brekende golven en extreem rond draaiende water massa's je deel. Dit getijde gestuurde geheel maakt ook dat de stroom 6 uur oostwaarts gaat en daarna weer 6 uur westwaarts. Deze afwisseling maakt van het zeilen in dit gebied een nogal aparte beleving, met de stroom mee is het prima maar de volgende 6 uur verschrompeld het euforische gevoel weer door de tegen stroom van wel 2 knoop. Het meest voor de hand liggende patroon is dus dat je dagtochten van maximaal 8 uur gaat varen, uiteraard met de stroom mee. Op deze wijze kun je toch een behoorlijke afstand afleggen, als de wind meewerkt. De wind, is ook gelijk de volgende constante. Het zijn overwegend zuidwestelijke winden in het kanaal, en dit kan vervelende consequenties hebben vooral als de 4 Bft wordt overschreden en je zeilt westwaarts. Er ontstaat dan een vervelende korte hoge golfslag als gevolg van de wind tegen de stroom richting in, en dat stopt je bootje behoorlijk af of je komt onder een voortdurende koude zoute douche. Voor onze Walkura die geladen ongeveer 9000 kg weegt, valt het afstoppen wel mee maar het voordek verdwijnt voortdurend in een spray van zout zeewater. Dat is best een mooi gezicht maar opschieten zit er niet meer in, omdat je kruisend te veel hoogte verliest aan de wind. Het kanaal gebied met daarin de befaamde Solent is wel het zeilgebied bij uitstek in Groot Brittannië, alles wat maar kan drijven wordt gebruikt als boot en er wordt fanatiek wedstrijd gezeild, als het te hard waait, zoals tijdens ons verblijf op de Solent, verplaatsen ze de wedstrijden naar beschutte plekken. In de Chichester Bay waar wij voor anker lagen werd bijvoorbeeld het hele weekeinde om ons heen wedstijden gevaren, heel mooi om op eerste rang te zitten. De even hiervoor genoemde nadelen van het Kanaal gelden ook voor de Solent. Je moet van goeden huize komen om met zuidwesten wind van 6Bft en de stroom naar het westen toe de Solent te verlaten aan de west kant. Wij deden het met de stroom nog oostwaarts, echt veel droger was het niet maar wij slaagden er wel in om buiten de Solent te komen.
Aanpassing van de plannen;
Voor lezers die onze introductie op deze Web site hebben gelezen, weten dat buiten zeilen ook het bezoeken van (haven) steden en de verdere binnenlanden een doel van onze reizen zijn. Wij willen graag kennis maken met de bevolking en zijn land; welnu, dat komt in dit gebied toch wel enigszins in het gedrang. Om op de motorfiets rond te rijden en de boot een aantal dagen achter te laten, dat is aan de zuid Engelse kust absoluut een brug te ver! Iedere dag een haven of marina binnen varen is ver boven onze financiële pijngrens. Met prijzen voor onze 10 meter boot tot wel 40£ komen wij minder aan land en steunen de plaatselijke middenstand dus ook minder. Het uitbouwen van onze Yamaha XT is hier dan ook niet aan de orde. Geen Bed en Breakfast, geen binnenlandse reizen en veel minder bezienswaardigheden waarvan de kosten ook vaak ver boven het redelijke liggen, en dat vinden wij heel erg jammer. Het geeft ons het gevoel dat iedereen met een boot er uitsluitend is om financieel door de mangel te worden gehaald en dus uit te knijpen. Op deze wijze houden wij ons zeilleven geen half jaar vol en is de scheepskas binnen twee maand leeg. Dit Gal moesten wij even kwijt, maar het is zeker niet zo dat wij helemaal niets meer doen. Zwaar gereefd zeilden wij over de Solent naar onze volgende bestemming hier, het was werkelijk spectaculair zeilen en vele Engelse zeilers waren eveneens gereefd onderweg naar iets of zomaar even een stukje raggen. Het zonnetje scheen en er stond een forse westelijke wind, iedere golf sproeide een waaier van water rond waarin een soort van regenboog ontstond. Misschien verbeelden wij het ons, maar het leek of de mede zeilers ook vriendelijker waren. Dit is waarlijk het zeil Mekka van de U.K.
De Beaulieu river:
Wij waren onderweg naar de Beaulieu river, dit is een particulier landgoed waar een prachtig automobiel museum aanwezig is. De familie Montagu weet op allerlei manieren geld te verdienen. De prachtige getijden rivier ligt vol met moorings, waar je voor veel geld aan kunt gaan liggen, het geheel doet echter afbreuk aan de natuur maar het levert wel geld op. Op de oever is een museum dorpje waarin de 17e en 18e eeuw wel 4000 inwoners hun brood verdienden in de scheepsbouw; Bucklers Hard. Een aantal van Lord Nelson's schepen voor de Zeeslag bij Trafalgar waren hier gebouwd. Op het grote landgoed word veel aan landbouw, veeteelt en bosbouw gedaan, het ziet er idyllisch uit. De Duke of Montagu weet op deze wijze wel zijn landgoed winstgevend te houden. Als wij terug gaan in de tijd zien wij dat het in het jaar 1204, door de Koning geschonken aan de Cisterciënzer klooster orde. Om zo zijn zielenheil in de hemel veilig te stellen. Deze monniken maakten de woeste gronden rendabel en stichtten er een klooster. Dit is ten dele nog bewaard gebleven en is te bekijken bij het automobiel museum.
Tijdens het bewind van Hendrik de VIII van 1509 tot 1547, kwam er een omwenteling. Hendrik wilde scheidden van zijn vrouw (alweer), maar de paus gaf daar geen toestemming voor, dus dacht hendrik dan word ik gewoon protestants. Dan ben ik de baas in de kerk en vallen ook alle kerk bezittingen aan mij toe, en kan ik scheiden wanneer ik wil.
De klooster bezittingen van Beaulieu werden verkocht voor een aanzienlijk bedrag aan een bevriende edelman, een voorvader van de huidige Duke. Zowel de landerijen van het klooster, als ook het graafschap moet je echter nog steeds zien als een centrum van productie. Door de tijd verandert alleen de wijze waarop het geld wordt verdiend. Het Kasteel van de familie Montagu is ook te bezichtigen, alweer met hetzelfde toegangskaartje van het automobiel museum. Je bent hier zeker een hele dag aanwezig en vervelen zul je je er niet, er is ook een museumpje ingericht voor de bezigheden tijdens de laatste wereldoorlog, toen hier de geheim agenten en saboteurs werden opgeleid. Al met al is het een bezoek meer dan waard en wat het geld verdienen betreft laat de Montaguutjes maar schuiven! De reis naar Ierland gaat verder en wij ploeteren tegen de nogal forse westelijke winden westwaarts. Bij het ronden van kaap Portland bill dachten wij geluk te hebben, onze hoog aan de windse koers zou na het ronden van de kaap, als wij iets af konden vallen, een stuk prettiger verlopen. Maar helaas de wind draaide net zover mee zodat we weer steil aan de wind verder moesten en het weer de nodige moeite kostte. Een zeiler heeft het niet altijd voor de wind.
Brixham;
Brixham is gelegen aan de oostkant van Devon in een mooi beschutte baai, hier gingen wij voor anker om de volgende morgen het havenstadje te bezoeken. Wij waren niet de enigen die deze baai aandeden. In het jaar 1688 kwam Stadhouder WillemIII hier met zijn troepen aan land, om zijn katholieke schoonvader Jacobus II van de troon te stoten. Willem was getrouwd met Mary, en de Engelsen wilden protestants blijven en nodigden daarom het jonge paar uit tot deze actie. Als het slaagde dan werden Mary en Willem, koningin en koning van Engeland. Deze machtsovername ging zonder veel bloed vergieten en werd daarom de 'Glorieus Revolution' genoemd.
Dat onze WillemIII van Oranje voor het Engelse koningschap koos, naast zijn Stadhouderschap in de Nederlanden was voor hem logisch. De koopmans geest in de Nederlanden had de Oranjes alleen maar nodig ingeval van oorlog, daarna was hun positie wankel en neigden de zuinige inwoners naar de stadhouderloze tijdperken waarvan er een aantal zijn geweest. Persoonlijk was dit een enorme promotie voor Willem, maar als neven effect begon de Republiek der zeven verenigde Nederlanden aan bloedarmoede te lijden en was het gedaan met de Gouden Eeuw. King William nam namelijk veel geldschieters en industriëlen mee naar zijn pas verworven koninkrijk. Ook veel kunstenaars volgden zijne majesteit en dit alles was de opmaat voor het Britisch Empire en de aftakeling van de Republiek der Nederlanden.
Het weer klaart op en de wind gaat uit zuid tot oost waaien, ook het zonnetje laat zich van zijn goede kant zien en wij varen welgemoed met soms de halfwinder op naar de Scilly's. Nog steeds in redelijk korte dagtochten vanwege de ook hier nog aanwezige stroming. Falmouth en Newlyn werden door ons aangedaan als tussen stop. Het zeilen was weer de ontspannende bezigheid zoals wij dat graag zien, een heel verschil met de omstandigheden aan het begin van het Engels kanaal.
De Scilly eilanden;
De Scilly's bestaan uit een flink aantal granieten bulten in de Atlantische oceaan, ten zuid westen van Groot Brittannië. Tussen al deze eilanden liggen verscheidene baaien waar je prachtig kunt ankeren. Bij een forse wandeltocht over het eiland St Agnes, waren allerlei IJstijd verschijnselen te zien. Dit bevreemde mij want ik had niet gedacht dat het landijs ooit tot hier is gekomen. Desalniettemin vond ik een flink aantal kale rotsen met gletsjer krassen steeds in zuidwestelijke richting. Dit is een teken dat het landijs ooit hier beladen met puin overheen is geschoven. Ook de bodem die uit een soort keileem bestaat wijst hierop. De eilanden zijn al ruim 8000 jaar bewoond, momenteel zie je er veel kleine beschutte stukjes bouwland en weiland. Naast het boerenbedrijf is de visserij hier een bron van inkomsten. De bewoners maken van hun tuintjes vaak een schitterend bloemen spektakel, een lust voor het oog, in ieder geval voor onze ogen. In de baai van het hoofddorp St Mary's kwamen plotseling mensen binnen zwemmen en wat bleek; vandaag was de ötillö swim-run. Dat betekende het eiland rond zwemmen en zo nu en dan een stukje hardlopen, een parcours van 15 mijl. De winnaars, een Zweeds stel deden er 2uur en 08 minuten over, een geweldige tijd want de nummers twee, daar moesten wij nog 20 minuten op wachten. Vlak bij de ankerbaai op St Agnes bevond zich een leuke pub, met een terras vol bloemen; de" Turks head" hier rusten wij even uit in het zonnetje met een versnapering voor onze dorstige keeltjes, want het weer was werkelijk schitterend, heel wat beter dan een dikke week geleden in de Solent.
Nog een paar dagen hier rondkijken en dan gaan wij verder naar Ierland.
