Wij hebben het geweten, het weer was danig in de war. Front na front trok over de gehele Noordzee. Het vinden van een rustige periode om naar het Sognefjord te zeilen was in principe onbegonnen werk, vanwege het onstabiele karakter van het weer. Dit weer is een gevolg van de opwarming, niet noodzakelijkerwijs door de CO2 uitstoot, want moeder Aarde heeft in het verleden verscheidene perioden gekend die veel warmer waren dan nu.

De viking periode was een dergelijke warmere periode, maar ook de tijd voordat de Romeinen hier in Nederland de toon aangaven. Uit deze tijdsspanne stammen ook de eerste geschreven berichten over het woeste barbaarse Germanenland met hun vreemde natuurverschijnselen. Pytheas, de Griek, heeft in 370 voor de jaartelling in opdracht van de gezagsdragers en handelaren uit Marseille een ontdekkingsreis ondernomen naar het Noorden om alternatieve route's te vinden naar de bronnen van Tin, Koper en Barnsteen.

De reden hiervoor was dat de Keltische stammen nogal bezig waren zich bewust te worden van hun macht, waardoor zij tol gingen vragen of het de handelaren verbieden door hun gebied te trekken. Het Keltische gebied liep vanaf de zwarte zee tot de Atlantische kust dus de alternatieve zee route was een pure noodzaak. Deze Pytheas heeft hier een boek over geschreven: "Peri Okeanou", dat helaas niet meer teruggevonden is, maar veel anderen hebben hem geciteerd, veelal uit hoon, want een zon die niet onderging, warm water spuwende bergen en vuur dat uit het water omhoog spoot, nee; deze man maakte geen betrouwbare indruk. En wat te denken van een bevroren zee en een muur van ijs aan het einde van de wereld. Om nu in Pytheas zijn kielzog een deel van zijn weg naar het Noorden te kunnen zeilen, trad plan B in werking: Het voorkomen van serieus zwaar weer tijdens de drie dagen durende overtocht.

De te bezeilen aankomst haven was Egersund, een stadje dat leeft van Haring en Makreel visserij en verwerking. De Egersund fjord is prachtig gelegen en goed beschermd tegen zwaar weer. Een groot deel van de Nederlandse dijken zijn opgebouwd met graniet uit dit zuid Noors kust gebied, allemaal vervoert per zeilvaart als retourvracht in de 17e en 18e eeuw. Na drie dagen ging de wind weer wat liggen zodat wij verder konden zeilen. De bedoeling was om bij het eiland Utsira voor anker te gaan, maar de baai was trechtervormig open naar het noorden toe en het ontvangen weerbericht sprak over naar het noorden draaiende wind later toenemend, dus de bestemming werd Haugasund. Tegenwoordig is deze stad een steunhaven voor de offshore industrie, verder is er niet veel te beleven of het zou het pompeuze monument moeten zijn dat vermeld dat Harald schoonhaar voor het eerst in 912 het Noorse koninkrijk vestigde. De aanleiding was wel curieus, Harald was verliefd op de dochter van een belangrijk stamhoofd en die stelde als tegenprestatie voor zijn toestemming dat Harald de macht in heel Noorwegen moest veroveren. Dat lukte na vijf jaar, na een gewonnen zeeslag bij Stavanger.

Vanaf nu was het met lekker zeilen wel gedaan, de wind zat vast in de N-NW hoek en voortdurend viel er regen. Wij hadden gedacht dat wij in de beschutting achter de eilanden ook met hardere wind zouden kunnen zeilen, maar dat viel tegen. Er ontstond een wind stroom en hoge korte golven, het resultaat was een allerbelabberdste voortgang en veel water over. Ook was de wind standaard sterker dan voorspeld als gevolg van het tunnel effect tussen de eilanden en het vaste land. De rook sloeg van de wind meter hij gaf in vlagen meer dan 50 knopen aan, dit was absoluut niet meer leuk, maar met te veel de motor aan en vele idyllische beschutte ankerplekjes kwamen we toch tot de conclusie dat als de Zon zou schijnen het een schitterend gebied moet zijn. Uiteindelijk zeilden we met druilerig weer toch de Sognefjord in land inwaarts. In Vik, een stadje in een zijtak van de fjord meerden wij aan voor een paar dagen. Een leuk plaatsje dat zijn bestaan ontleende aan het verzamelen, verhandelen en vervoeren van de landbouw producten uit de omgeving. Het water is, en vooral was immers de hoofd vervoersader in geheel Noorwegen. In Vik vonden wij de origineelste en best bewaard gebleven stav-kirke van Noorwegen. Het bijzondere van deze kerken is dat ze zeer waarschijnlijk gebouwd zijn volgens eeuwenoude heidense tempelbouw tradities en zeker is dat ze veelal op dezelfde plaatsen staan. De symboliek is ook zeer interessant, tussen de christelijke symbolen prijken Germaanse drakenkoppen om onheil af te weren. In die tijd was dit compromis de enige mogelijkheid om de Vikingen van hun "heilloze" godsdienst af te houden en de mensen het "zaligmakende" christendom te schenken. Het regenachtige en woeste weer had gelukkig ook zijn positieve kant, toen wij uit Vik vertrokken naar Mundal in een windloze met nevelslierten overdekte fjord en plukken mist tegen de steile hellingen op, was de hele fjord behangen met watervallen en watervalletjes. In een drogere tijd is dit allemaal veel minder het geval. In de Fjearlands fjord wordt het water ook steeds groener, dit komt door de enorme hoeveelheid met keileem bezwangerde smeltwater van de Jostedalsbreeen die hier de fjord in stroomt. Voor ons is het reizen over zee, per zeilboot, niet alleen een hobby, maar ook de manier om op een andere wijze de wereld om ons heen te aanschouwen, niet zozeer als toerist maar als reiziger en zo onze nieuwsgierigheid te bevredigen naar mensen, landen en moeder aarde. Om hier nog beter aan te kunnen voldoen hebben wij een oude Off the road motorfiets aangeschaft en deze zo gemaakt dat het in delen uit elkaar te nemen is en aan boord van onze 34 voeter van de Stadt opgeborgen kan worden. De actieradius van ons wordt hier enorm door vergroot. Vanuit Mundal zijn wij 5 dagen op de motorfiets rond het Sognefjord gereden, waarvan twee dagen met een overnachting in een hotel. Gelukkig waren de weergoden ons gunstig gezind en bleef het redelijk droog en zonnig. Jotunheimen;'Het huis van de reuzen' is een groot berg en hoogland gebied, bestaande uit meer dan 250 hoge bergtoppen en 60 gletsjers. Als je op een hoog punt om je heen kijkt dan valt het op dat de atmosfeer kristalhelder is en je vreselijk ver kunt kijken. In het noordwesten zien we de Jostedalsbreeen, als een gevloerde wit/blauwe zeester ligt deze gletsjer over het hoogland gedrapeerd met zijn armen tussen omringende bergpassen door naar de laagtes. Deze ijzige armen veranderen allemaal in een wild schuimende rivier van groen water die zich in de diepte stort richting de fjord. Om ons heen liggen op schaduw plekken nog grote sneeuwvelden, waar de zon echter zijn werk kan doen is het een gedrang van planten in de meest vreemde kleuren en vormen, maar over het algemeen veel kleiner van stuk dan we zouden vermoeden. Ook wezeltjes, hermelijntjes en muizen zijn er in overvloed. Als je bedenkt dat de sneeuwdeken slechts voor drie maanden gedeeltelijk is weggesmolten is dit van een grootsheid die nauwelijks te overtreffen valt. Onze rit over deze vlakte voert ons na 120 kilometer weer richting de bewoonde wereld, het meer Tyin op 1000 meter hoogte, met daaromheen enkele dorpjes en een heel groot wintersport gebied met verspreid staande huisjes. Het volgende doel was weer het Sognefjord, en wel naar Flam, waar wij ons gingen verwennen met een ritje in de Flamsbana, het wereld beroemde treintje. Samen met toeristen uit de gehele wereld laten wij ons vervoeren van Flam naar Myrdal en terug, een hoogte verschil van 880 meter over krap twintig kilometer. Zuchtend en schommelend gaan we over de ravijn met bruggen die het houtje touwtje koncept net voorbij zijn, dan hangen we weer links aan de rotswand van de kloof die naar boven voert dan weer rechts. Ook verdwijnen we vele malen in tunnels die in de rotswand met de hand zijn uitgehakt, om er net zo plotseling weer uit te schieten. Het is een formidabele rit, maar de slogan dat je de mooiste natuur van Noorwegen ziet is overdreven, zeker als je met de motorfiets door Jotunheimen bent gereden. Terug in Flam hebben we ons ingeboekt op een veerboot waarmee we ontspannen terugvoeren door de gehele fjord naar de Walkura, onze trouwe zeilboot. Om nu gelijk maar even kommetaar op deze luie manier van verplaatsen te ondervangen, even het volgende. De laatste dag in de Fjearlands fjord besteden wij aan de beklimming van de Jostedals gletsjer, drie uur steil omhoog en dan na een pauze bijna vier uur naar beneden. Afgezien van dagenlange spierpijn is het een unieke ervaring om deze trage bulldozer van blauw ijs aan het werk te zien, woorden schieten te kort. Het weer sloeg om, een nieuwe lading fronten kwam vanaf de Atlantische oceaan weer onze kant op, maar nu met een overwegend zuidelijk georiënteerd karakter zodat wij er weer tegenin moesten opboksen. De oude Hanze stad Bergen is een juweeltje, ondanks dat de zon kansloze pogingen doet om door te breken, is het tussen de buien door droog. Er is hier een uniek oud 14e eeuws stadsdeel bewaard gebleven, Bryggen genaamd, dit geheel van hout gebouwde stads deel heeft de tand des tijd overleefd. Wij lagen aangemeerd in Bergen vlakbij de markt en hier zagen we datgene wat wij op het water dit jaar nog niet gezien hadden, Zeehondenvellen van dood geknuppelde exemplaren en Walvissen vlees. Veel meer tijd om hier te vertoeven hadden we niet, want op de ontvangen weerkaarten zagen wij dat we tussen een aantal fronten door zeilend naar Nederland zouden kunnen. Dus vanuit Bergen de zee op en richting de Eems, het venijn zat hem ook deze keer weer in de staart, 50 mijl voor Borkum draaide de wind van zuidoost naar noord en nam in kracht toe tot 8 Beaufort, hetgeen bij de monding nog leuk uitpakt. Zo spoelden wij aan het einde van de trip met veel snelheid en wind, zwaar gereefd de haven van Borkum binnen. Het moet gezegd dat met dergelijke oversteken, waarin het warm maken van eten niet meer wil en de golven zonder ophouden praktisch van voren komen, met veel wind of zelfs met te weinig wind, dan is de gedachte aan een sta caravan wel een beetje te begrijpen....